Kanheri Caves

These are Buddhist caves or monasteries where monks practiced their austerities around the first century AD. And unlike the artistic extravagance of Elephanta, they are spartan and bare. Situated in the heart of Mumbai's National Park, the complex contains more than a hundred tiny cells cut into the flank of a hill, each fitted with a stone plinth that evidently served as a bed. There is also a congregation hall supported by huge stone pillars that contains the dagoba, a kind of Buddhist shrine. And if you pick your way up the hill you will find channels and cisterns that are remnants of an ancient water system that channeled rainwater into huge urns. In fact, Kanheri is probably the only clue to the rise and fall of Buddhism in Western India.

Kanheri Caves
The 2nd and 9th century Buddhist Caves comprising of Chaityas (temple) and Viharas (monasteries) are situated here. How to get there; 6kms. Off Borivali railway station on the western railway. Victoria gardens

ဘုံေဘတကၠသုိလ္အေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း

“ ကလ်ာဏပုရသည္ မဟာရ႒တုိင္း၌ တည္ရွိေသာျမဳိ့ျဖစ္သည္။ ေခတ္သစ္ပဥၥိရမ႑ျမဳိ့ျဖစ္၍ ဘုံေဘနယ္အလယ္ပုိင္းတြင္ တည္ရွိေလသည္။ မဟာရဌတုိင္းသည္ မဟာဓမၼရကၡိတေထရ္ အမႈးျပဳသည့္ ရဟႏၱာငါးပါးတုိ့ သာသနာျပဳခဲ့သည္။ယခုအခါ မဟာရ႒တုိင္းကုိ မဟာရာရွ္တရာ(Maharashtra)ျပည္နယ္ဟု ေခၚသည္။(စာမ်က္ႏွာ-၅၃)။ မဟာဓမၼရကၡိတေထရ္သည္ မဟာရ႒တုိင္း၊ ပဥၥိရမ႑ျမဳိ့သို့ ၾကြျပီးလ်င္ လူအေပါင္းတုိ့အား နာရဒဇာတ္ေတာ္ၾကီးကုိ ေဟာ၍ သာသနာျပဳေတာ္မူသည္ဟု အ႒ကထာမ်ား၌ ေဖာ္ျပထားသည္။ ပဥၥိရမ႑ျမဳိ့သည္ ေကလာသျမစ္အေရွ့ဘက္၌တည္ရွိသည့္ ကလ်ာဏီျမဳိ့ျဖစ္၏။ကလ်ာဏီျမဳိ့ သည္ နာမဒ(Narmada)ျမစ္၊ ဘရုကစၦ(Bharukaccha)သေဘၤာဆိပ္မွ ေတာင္ဖက္မုိင္ေပါင္း(၁၀၀)အေ၀းတြင္ တည္ရွိေလသည္။ မဟာရ႒(Maharashtra)တုိင္းသည္ ၀န၀ါသီတုိင္းမွ အေနာက္ေျမာက္ဘက္တြင္ ရွိေလ သည္။ (စာမ်က္ႏွာ-၁၀၈)။(မဇၥ်ိမေဒသ ျမဳိ့ရြာမ်ားမွ သမုိင္းရုပ္ၾကြင္း ပုံရိပ္လႊာမ်ား။ဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာသ၊ သာ၀တၳိျမန္မာေက်ာင္း)”

အထက္ပါ သမုိင္းဆုိင္ေဖာ္ျပခ်က္မ်ားအရ ယခုဘုံေဘသည္ ေရွးေခတ္မည္သည့္တုိင္းျမဳိ့ျဖစ္သည္ကုိ သိရွိႏုိင္ျပီး ျဖစ္သည္။ ထုိမဟာရ႒တုိင္း ယခုအခါ မဟာရာရွ္တရာ(Maharashtra)ျပည္နယ္၊ ဘုံေဘျမဳိ့တြင္ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ား ပညာ သင္ၾကားေနေသာ ေနရာမွာ (၂)ေနရာ ရွိပါသည္။ တစ္ခုမွာ ဘုံေဘတကၠသုိလ္ျဖစ္ျပီး အျခားတစ္ခုမွာ ေစာမယေကာလိပ္ျဖစ္ပါသည္။ ဘုံေဘဘားမားသစ္ကုမၼဏီဆုိသည့္စကားလုံးမ်ား၊ အံ့ေမာင္(မဟာ၀ိဇၹာ-ဘုံေဘ)၊ အရွင္အရိယဓမၼ(ဘုံေဘ)ဆုိသည့္ကေလာင္မ်ား၊ စာေရးဆရာၾကီး ဦးေရႊေအာင္ကဲ့သုိ့ေသာ ႏုိင္ငံေက်ာ္ ပုဂၢဳိလ္မ်ား၊ ကမၻာေက်ာ္ ကမၼဌာန္းနည္းျပ ဆရာၾကီး ဂုိလ္အင္ကာ၊ ဆရာၾကီး တည္ေထာင္ထား ေသာ အီဂတ္ပူရီဓမၼရိပ္သာႏွင့္ ေရႊတိဂုံဘုရားထက္ အနည္းငယ္သာ ညဏ္ေတာ္နိမ့္ေသာ ဂလုိဘယ္ဘုရားၾကီး မ်ားကလည္း ရွိေနျပန္ရာ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားအဖုိ့ ဘုံေဘ(mumbai)သည္ အေတာ္ရင္းႏွီးျပီးသား ျဖစ္ပါသည္။ ေဘာလီ၀ုဒ္ကဲ့သုိ့ေသာ ကမၻာေက်ာ္ ရုပ္ရွင္ထုတ္လုပ္သည့္ေနရာႏွင့္ လူမ်ားစြာကုိေသဆုံးေစခဲ့ေသာ မြမ္ဘုိင္အၾကမ္းဖက္မႈက ကမၻာေက်ာ္သြားေစျပန္ရာ စီးပါြးေရးျမဳိ့ေတာ္ျဖစ္ေသာ ဘုံေဘကုိကား သိရွိသူ မ်ားလိမ့္မည္ဟုသာ ထင္ပါသည္။

ဘုံေဘတြင္ လူဦးေရ တရား၀င္ ၁၈-သန္း ရွိသည္ဟု ဆုိေသာ္လည္း တရားမ၀င္သည့္လူမ်ားႏွင့္ပါ ေပါင္းလုိက္ပါက သန္း ၂၀-ေက်ာ္ခန့္ ရွိသည္ဟု ဆုိပါသည္။လူဦးေရ အလြန္ထူထပ္ေသာ ဤျမဳိ့ၾကီးတြင္ ျမန္မာေက်ာင္းသားရဟန္းေတာ္မ်ားမွာ ဘုံေဘတကၠသုိလ္ႏွင့္ေစာမယေကာလိပ္တုိ့တြင္ တက္ေရာက္ပညာသင္ၾကားေနၾကပါသည္။

ဘုံေဘတကၠသုိလ္သည္ ယခုအခါ ကာလိန-အရပ္တြင္ တည္ရွိသည့္ အသစ္တည္ေဆာက္ထားေသာ တကၠသုိလ္ ျဖစ္ပါသည္။ စာေရးဆရာၾကီးမ်ားျဖစ္သည့္ ဦးေရႊေအာင္၊ ဦးအံ့ေမာင္ တုိ့တက္ေရာက္ခဲ့ေသာ မူလတကၠသုိလ္ ၾကီးတြင္ ေရွးေဟာင္းအေဆာက္အဦးမ်ားအား ထိန္းသိမ္းထားျပီး တကၠသုိလ္ဆုိင္ရာရုံးခန္းမ်ားသာ ဖြင့္လွစ္ထားရွိပါေတာ့သည္။ တကၠသုိလ္ဆုိင္ရာ ရုံးကိစၥမွန္သမ်ွအတြက္ ထုိတကၠသုိလ္ေဟာင္းသုိ့ မျဖစ္မေန သြားေရာက္ လုပ္ကုိင္ၾကရမည္ျဖစ္ပါသည္။

ဘုံေဘတကၠသုိလ္သစ္တြင္ အမ္ေအႏွင့္ အမ္ေအအထက္ၾကီးေသာ အတန္းမ်ားသာ ထားရွိျပီး အခ်ဳိ့ေသာရုံးကိစၥမ်ားကုိကား ထုိတကၠသုိလ္သစ္ၾကီးထဲတြင္ပင္ ျပီးစီးေအာင္ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ပါသည္။ ထုိတကၠသုိလ္ၾကီးထဲတြင္ စာသင္သားရဟန္းမ်ားအဖို့ အေဆာင္ရရန္ အလြန္ခက္ခဲသည္ဟု သိရွိရပါသည္။

ထုိပီအိပ္ခ်္ဒီေက်ာင္းသားမ်ားမွာ သီဟုိလ္မွအမ္ေအဘြဲ့ရမ်ား၊ ျမန္မာႏုိင္ငံ၊ ႏုိင္ငံေတာ္ပရိယတၱိသာသနာ့တကၠသုိလ္(ရန္ကုန္)မွ အမ္ေအဘြဲ့ရမ်ား၊ နယူေဒလီမွ အမ္ေအဘြဲ့ရမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ တကၠသုိလ္ၾကီးထဲတြင္ ဌာနေပါင္းမ်ားစြာရွိရာ ျမန္မာေက်ာင္းသားအမ်ားစုမွာ ဖီလုိေဆာ္ဖီဌာနတုိ့တြင္ တက္ေရာက္သင္ၾကားေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္ဟု သိရွိရပါသည္။

ဘုံေဘတကၠသုိလ္တြင္ ပီခ်္ဒီအတြက္ ေက်ာင္းဆက္သြယ္လုိေသာ ပုဂၢဳိလ္မ်ားသည္ အဓိကအားျဖင့္ အမ္ေအျပီးစီးသူ ျဖစ္ရပါမည္။ ဘာသာျပန္ျပီးေသာအစုိးရဓမၼာစရိယေအာင္လက္မွတ္(သုိ့မဟုတ္)သာသနတကၠသီလဓမၼာစရိယေအာင္လက္မွတ္ႏွင့္ အျခားေသာ တကၠသုိလ္ေကာလိပ္တုိ့မွ ဘီေအအတန္းနွင့္ညီမ်ွေသာ ေအာင္လက္မွတ္ႏွင့္ အမွတ္စာရင္းမ်ား၊ အမ္ေအေအာင္လက္မွတ္ႏွင့္အမွတ္စာရင္းမ်ားသည္ အဓိကမပါမျပီးေသာ အခ်က္အလက္မ်ားျဖစ္ပါသည္။ အျခားတကၠသုိလ္မ်ားကဲ့သုိ့ ဘီေအေအာက္ ငယ္ေသာ အျခားအတန္းလက္မွတ္မ်ားႏွင့္ အမွတ္စာရင္းမ်ားကုိ မလုိအပ္ပါ။

က်မ္းၾကီးက်ပ္သူ စူပါဗုိက္ဆာ ရရွိဖုိ့ရန္မွာမူ ဂိုက္လုပ္မည့္ဆရာထံတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားအား ေနာက္ထပ္ လက္ခံရန္ ေနရာ ရွိ-မရွိအေပၚတြင္ မူတည္ေနပါသည္။ လက္ခံရန္အတြက္ ေနရာ ရွိေသးလ်င္ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ အေျခအေနေကာင္းႏုိင္ပါသည္။ သုိ့ေသာ္ ဌာနဆုိင္ရာရုံးလုပ္ငန္းမ်ားကား အခက္အခဲမ်ားႏွင့္ မၾကာခဏေတြ့ၾကဳံရသည္ဟု သိရွိရပါသည္။ တကၠသုိလ္ဆိုင္ရာ စာရြက္စာတမ္းမ်ားကုိကား ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ားထံ ေမးျမန္းၾကည့္ရႈျခင္းအားျဖင့္ ပုိ၍ အစဥ္ေျပႏုိင္ပါသည္။ ရုံးကိစၥလုပ္ထုံးလုပ္နည္းံမ်ားမွာ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး မတူသည္မ်ားလည္း ေတြ့ရွိရပါသည္။

မြမ္ဘုိင္းတြင္ ေလ့လာမိသေလာက္မွာ ပညာတတ္ရာထူးအဆင့္ျမင့္ေသာသူ အမ်ားစုမွာ အျခားဘာသာ၀င္မ်ားျဖစ္ရာ အခ်ဳိ့အပုိင္းက႑မ်ား၌ အခက္အခဲမ်ားရွိႏုိင္သည္ကုိ ခန့္မွန္းႏုိင္ၾကလိမ့္မည္ဟု ထင္ပါသည္။

စာေရးသူတုိ့ ေစာမယေကာလိပ္သည္ ဘုံေဘတကၠသုိလ္ႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္ထားေသာ ေကာလိပ္ဟု ဆုိႏုိင္ပါသည္။ သို့ေသာ္ ဌာနအစိတ္အပုိင္းတစ္ခုေနႏွင့္သာ ဘုံေဘတကၠသုိလ္ႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္ထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထုိ့ေၾကာင့္ ပီအိပ္ခ်္ဒီ ေက်ာင္းျပီးသူမ်ားအား ဘြဲ့လက္မွတ္မ်ားကုိ ဘုံေဘတကၠသုိလ္ မွပင္ ေပးအပ္ပါသည္။ ဤေကာလိပ္၌ လက္ရွိ ျမန္မာေက်ာင္းသားရဟန္းေတာ္ အားလုံးမွာ ပီခ်္ဒီေက်ာင္းသားမ်ား ျဖစ္ပါသည္။
ေက်ာင္းသားအမ်ားစုမွာ သီဟုိလ္မွ အမ္ေအဘြဲ့ရမ်ား၊ ႏုိင္ငံေတာ္ပရိယတၱိသာသနာ့တကၠသုိလ္ (မႏၱေလး)မွ အမ္ေအဘြဲ့ရမ်ား၊ နယူေဒလီ၊ ပန္ဂ်ပ္တုိ့မွ အမ္ေအဘြဲ့ရမ်ား ျဖစ္ပါသည္။

ေစာမယေကာလိပ္သည္ management -ႏွင့္ engineering-၌ နာမည္ၾကီးသည္ဟု သိရွိရျပီး ေက်ာင္းသားအမ်ားစုမွာ အမ္ေအအတန္းေအာက္ ငယ္ေသာေကာလိပ္ေက်ာင္းသားမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ စာေရးသူတုိ့သည္ ထုိေကာလိပ္ၾကီးထဲတြင္ ဌာနေပါင္းမ်ားစြာမွ ဗုဒၶဇင္း(Buddhism) ဌာနတြင္ ပညာသင္ယူေနၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဤေကာလိပ္တြင္ ဆက္သြယ္လုိေသာေက်ာင္းသားမ်ားသည္လည္း ေဖာ္ျပခဲ့ျပီးေသာဘုံေဘတကၠသုိလ္၏ အခ်က္အလက္မ်ားႏွင့္ အတူတူပင္ အျပည့္အစုံ ပါလာရန္လုိအပ္ပါသည္။

က်မ္းၾကီးၾကပ္သူ စူပါဗုိက္ဆာဂိုက္မ်ားမွာ အမ်ားအားျဖင့္ ပါဠိဌာနႏွင့္ဖီလုိဆုိဖီဌာနတုိ့မွ ျဖစ္သည္။ ေစာမယေကာလိပ္ရွိ စူပါဗုိက္ဆာမ်ားမွာ ဘုံေဘတကၠသုိလ္တြင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနေသာ ဆရာအမ်ားစု ပါ၀င္ပါသည္။ ဤဗုဒၶဇင္းဌာနတြင္ ဗီယက္နမ္၊ ထုိင္း၊ သီရိလကၤာ၊ ျမန္မာတုိ့မွ ေက်ာင္းသားမ်ား အမ်ားဆုံးျဖစ္ပါသည္။

Elephanta caves

Elephanta lsland is situated about 11 kms northwest of Apollo Bunder near Gateway of India, the departure point for ferries to the famous caves.

Elephanta is about 1050 hectores in extant at high tide. It is a range of trap two and a half kilometers in length and about 173 meteres above sea level. The island, which has a coast line of 7 kms, consists of two hillocks separated by a narrow valley and once full of mangraoves, but now on the decline. The rocky out crop found on the island is made up of trap, a form of basalt.

There are three small village viz. Raj Bunder, Shet Bunder and Mora Bunder located over the island and still inhabited by people, population roughly being 1600. Farming and fishing is the chief occupation of the habitant people here.

This island was known as “Gharapuri” in the ancient Literarure. The first component denotes the Gharis or Guruvasv i.e. the sudra priests of shaivite temple. The second ‘puri’ denotes ‘town’. Thus the Gharapuri it would mean the town of the ‘Ghari Priests’.

In Parkrit the world ghara means fort or fortification wall in Sanskrit it is called prakara. Which signify that it was once a fortress city. It is an apporopriate title for the island. According to 11th Century inscription on the copper vessel, this place was known as ‘Sripuri’, meaning wealthy town or town of abundant wealth.

A daily boat service operates between the Gateway of india and Elephanta. The launch drops passengers in the N-W of the island at a pier of separated concrete blocks (New Jetty). There is a miniature train for going from the pier to the foot of the hill. The Caves are a quarter mile off, you have to climb 120 steps to reach the cave temples.

An Archaeological Offeircer is available near the entrance to the Caves. This monuments is under the protected and control of superintending Archaeologist, Archaeological survy of india, mini circle, Mumbai.

ေရာဟိဏီျမစ္မွ ျဖတ္သန္းစီးဆင္းသြားေသာ ျငိမ္းခ်မ္းေရးစကားလုံးမ်ား

``ေလာက၌ ရန္တုံ႔မူျခင္းျဖင့္ ရန္တို႔သည္ အဘယ္အခါမွ် မေျပၿငိမ္းႏုိင္ကုန္။ ရန္တုံ႔မမူျခင္းျဖစ္သာလ်င္ ရန္ေျပျငိမ္းႏုိင္ကုန္၏။ ဤသေဘာကား အစဥ္အလာ ဓမၼတာ သေဘာပင္တည္း။` ဓမၼပဒ၊ယမက၀ဂ္၊ကာဠယကၡိနီ၀ထၳဳ၊

ေရသည္လူသားတို႔အတြက္လည္း လိုအပ္၏။ တိရိစၧာန္တို႔ အတြက္လည္း မရွိမျဖစ္ ျဖစ္၏။ သစ္ပင္တို႔အတြက္လည္း ကင္းကြာ၍ မရေသာအရာ ျဖစ္၏။ ေရမရွိလ်င္ လူ, တိရိစၧာန္, သစ္ပင္တို႔သည္ အသက္ရွင္ရပ္တည္ရန္ စြမ္းႏိုင္မည္ မဟုတ္ေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ေရသည္ လူ, တိရိစၧာန္, သစ္ပင္တို႔ကို စိုးမိုးအႏိုင္ ယူလ်က္ ရွိေခ်၏။ ကမၻာႀကီးတြင္ ေရထုသည္ ေျမထုထက္ ပို၍မ်ားျပားပါ၏။ သို႔ေသာ္ လူသားတို႔ တိုက္႐ုိက္ အသုံးျပဳႏိုင္ေသာေရကား အလြန္နည္းလွေခ်၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေရျဖင့္ အသက္ရွင္ေနထိုင္ၾကရေသာ သတၱ၀ါအရာ၀တၳဳတို႔မွာ ေရအတြက္ ျငင္းခုံၾကရ၏။ ခိုက္ရန္ျဖစ္ၾကရ၏။ တိုက္ခိုက္ၾကရ၏။ အခ်ဳိ႕ကား အသက္ကိုပင္ စေတး၍ တိုက္ပြဲ၀င္ၾကရ၏။

မွန္၏။ အရာ၀တၳဳတစ္ခုသည္ အသံုးမ၀င္ပါက ယင္းကို အမွီျပဳ၍ သက္ရွိသက္မဲ့တို႔သည္ ျပႆနာကို ေပါက္ဖြားေစၾကမည္ ႀကီးထြားေစၾကမည္ မဟုတ္ေခ်။ သို႔ေသာ္ အရာ၀တၳဳ တစ္ခု သည္ အသုံး၀င္သည္ဆုိပါက ထိုအသုံး၀င္မႈေၾကာင့္ပင္ ယင္းကို အေၾကာင္းျပဳကာ သက္ရွိသက္မဲ့တို႔သည္ မလိုလားအပ္ေသာျပႆနာကို ဖန္တီးၾက၏။ ဤ၌ သက္ရွိသက္မဲ့တို႔ အတြက္ ေရသည္ အသုံး၀င္ေသာအရာဟု ဆိုပါလ်င္…….

ေရာဟိဏီျမစ္သည္ ေကာလိယႏွင့္ကပိလ၀တ္ျပည္တို႔၏အၾကားတြင္ တည္ရွိေသာျမစ္ျဖစ္၏။ ျမစ္တို႔၏ သဘာ၀အရ ဤျမစ္ေရတို႔သည္ ၿငိမ္းခ်မ္း စြာျဖင့္ပင္ တသြင္သြင္စီးဆင္း၍ ေနပါ၏။ ထိုျမစ္ေရသည္ ပူေလာင္သူတို႔ ေရခ်ဳိးပါက ေအးျမ၏။ ဆာေလာင္သူတို႔ ေသာက္သုံးပါက အေမာကုိ ေျပေစ၏။ ညစ္ႏြမ္းသူတို႔ ေဆးေၾကာပါက သန္႔ရွင္းေစ၏။ စိုက္ပ်ဳိးေရအျဖစ္ အသုံးျပဳပါက အပင္တို႔အား အသက္ရွင္ႀကီးထြားမႈကို ေပး၏။ သို႔ျဖစ္၍ ဤျမစ္ေရသည္ လူ၊ တိရိစၧာန္ႏွင့္ သစ္ပင္ပန္းမာန္တို႔ကို အက်ဳိးျပဳလ်က္ ရွိ၍ ေနပါ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လည္း ဤျမစ္ေရကို အားကိုးၾက၊ အေလးထားၾက၊ ျမတ္ႏိုးတန္ဖုိးထားၾကျခင္း ျဖစ္ပါ၏။

ေလာက၌ အားကိုးမႈမ်ား (သို႔တည္းမဟုတ္) အေလးထားမႈမ်ားေၾကာင့္ ထိုအားကိုးခံ အေလးထားခံ အရာမ်ားသည္ အားကိုးေသာ အေလးထားေသာ ပုဂၢိဳလ္ အရာ၀တၳဳတို႔ထံသို႔ ေဘးအႏၱရာယ္အသြင္ျဖင့္ ရံခါ ၀င္ေရာက္လာတတ္၏။ ဤသည္ကိုပင္ ေဒသနာေတာ္မ်ား၌ ``ဇာတံ သရဏေတာ ဘယံ - အားကိုးမႈ အေလးထားမႈမ်ားေၾကာင့္ ေဘးသည္ က်ေရာက္လာတတ္၏” ဟုဆိုထားျခင္း ျဖစ္၏။

ယခုလည္း ေကာလိယႏွင့္ ကပိလ၀တ္တို႔သည္ ေရာဟိဏီျမစ္ေရကို အားကိုးၾက၏။ ထိုသို႔ လူသားတို႔ အားကိုးၾကေသာ ဤျမစ္ေရသည္ အားကိုး ေသာ အေလးထားေသာ လူသားတို႔အား တစ္ဖက္ႏွင့္တစ္ဖက္ တိုက္ပြဲ၀င္ရန္ အသင့္အေနထား ျဖင့္ တစ္ဖန္ျပန္လည္၍ ၿခိမ္းေျခာက္လာ၏။ ေအးျမေသာ ဤ ျမစ္ေရသည္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ ဤျမစ္ေရသည္၊ သန္႔စင္ေသာ ဤျမစ္ေရသည္ ႏွစ္ျပည္ေထာင္ျပည္သူျပည္သားတို႔၏ အဇၥ်တၱသႏၱာန္၌ ဆာေလာင္ေနေသာ ေလာဘ၀မ္းကို မျဖည္းဆည္းေပးႏိုင္ေတာ့။ ပူေလာင္ေနေသာ ေဒါသမီးက္ို မေအးျမေစႏိုင္ေတာ့။ ညစ္ႏြမ္းေနေသာ ေမာဟအညစ္အေၾကးကို မသန္႔ရွင္း ေစႏိုင္ေတာ့။ လူသားတို႔၏ သႏၱာန္မွာ ေလာဘမီး တို႔ကလည္း ဆူပြက္၊ ေဒါသမီးတို႔ကလည္း ေပါက္ကြဲ၍ ေမာဟမီးတို႔ကလည္း ေလာင္ၿမိဳက္၍သာ ေနၾကေတာ့၏။

ဤသို႔ဆိုလ်င္ အသုံး၀င္ပါသည္ အက်ဳိးျပဳပါသည္ဟုဆိုေသာ ဤျမစ္ေရ သည္ ယခုအခါမွာေတာ့ အသုံး၀င္မႈ အက်ဳိးျပဳမႈ မေပးႏိုင္႐ုံမွ်မက သက္ရွိ ေလာကႏွင့္ သက္မဲ့ေလာကတို႔အား ဆုတ္ယုတ္ပ်က္ျပားေစရန္ပင္ ေဘးရန္ အႏၱရာယ္အသြင္ျဖငျ့္ခိမ္းေျခာက္ေန၏။ ေအးျမျခင္းသေဘာတရားမွ ေသြဖည္း သြားခဲ့၏။ ျငိမ္းခ်မ္းျခင္းသေဘာမွ မ်က္ကြယ္ျပဳခဲ့၏။

အမွန္အားျဖင့္ ေရသည္ မီး၏ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္၏။ ေရမ်ားေရႏိုင္ မီးမ်ားမီးႏိုင္ဟု ဆိုထားသည္ မဟုတ္ပါေလာ့။ ယခု မီးသည္ ေရထက္ သာလြန္သြားၿပီ ျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ ယင္းမီး ကား ေလာဘ, ေဒါသ, ေမာဟဟူေသာ မီးတုိ႔တည္း။ ေရာဟိဏီျမစ္ေရသည္ ဤမီးတုိ႔ကုိ မေအးျမေစႏုိင္၊ မၿငိမ္းသက္ေစႏုိင္ေတာ့။ ပကတိျမစ္ေရတုိ႔ဟူသည္ ပကတိမီးကုိသာ ေအးျမေစႏုိင္၊ ၿငိမ္းသက္ေစႏုိင္စြမ္းရွိၾက၏။

လူသားတုိ႔သႏၱာန္၌ ေပါက္ဖြားလာေသာ ေလာဘ, ေဒါသ, ေမာဟမီးတုိ႔ကုိကား ေအးျမရန္၊ ၿငိမ္းသက္ရန္ စြမ္းႏုိင္ၾကမည္ မဟုတ္ေခ်။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း လူသားတုိ႔၏ သႏၱာန္မွေပါက္ဖြားလာေသာ ေလာဘ, ေဒါသ, ေမာဟမီးတုိ႔ကုိ ေပါက္ဖြားလာသူ လူသားတုိ႔ကုိယ္တုိင္ပင္ ၿငိမ္းသက္မွ ေအးၿငိမ္းမည္ ျဖစ္သည့္အေၾကာင္းကုိ ``ေရေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ရႊံညြန္ုကုိ ေရျဖင့္ ေဆးေၾကာစင္ၾကယ္ရသကဲ့သုိ႔ စိတ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ေလာဘ, ေဒါသ, ေမာဟ-ဟူေသာ စိတ္အညစ္ အေၾကးတုိ႔ကုိ စိတ္ျဖင့္ပင္ ေဆးေၾကာစင္ၾကယ္ေစၾကရမည္´’ ဟု ပါဠိေတာ္မ်ား၌ ေတြ႕ရွိၾကရျခင္း ျဖစ္၏။

ဤျပႆနာကုိ စတင္ဖန္တီးသူမ်ားကား ေကာလိယႏွင့္ ကပိလ၀တ္မွ လယ္သမားမ်ားျဖစ္၏။ တစ္ဖက္ကလည္း ျမစ္ေရကုိ သူတုိ႔ဖက္သုိ႔ သြင္းယူစုိက္ ပ်ိဳးမွသာလွ်င္ ေကာက္စပါးပင္တုိ႔ အသက္ရွင္သန္ခြင့္ ရၾကမည္ဟုဆုိ၏။ အျခားတစ္ဖက္ကလည္း ျမစ္ေရကုိ သူတုိ႔ဖက္က သုံးစြဲျခင္းျဖင့္သာ ေကာက္စပါးပင္တုိ႔ ရွင္သန္ခြင့္ ရၾကမည္ဟုဆုိ၏။ ဤသုိ႔ျဖင့္ သူ႕ဖက္ကုိယ့္ဖက္ ေရတစ္စက္မွ် အပါမခံၾကဘဲ ျငင္းခုံၾကယင္း အေ၀မတည့္ၾကေတာ့။

ထုိအခါ လယ္သမားမ်ားသာမက သူတုိ႔၏ မိသားစုမ်ားလည္း ပါလာ၏။ သူတုိ႔၏ ေဆြးမ်ိဳးအသုိင္း အ၀ုိင္းမ်ားလည္း စြက္ဖက္လာ၏။ သူတုိ႔ကုိ အုပ္ခ်ဳပ္သည့္ လူတန္းစားမ်ားလည္ မေနႏုိင္ေတာ့။ သုိ႔ျဖစ္၍ မိသားစု တစ္စုမွသည္ ရြာတစ္ရြာ၊ ရြာမွသည္ နိဂုံးသုိ႔ ကူးဆက္လာ၏။ နိဂုံးမွသည္ ၿမိဳ႕ငယ္သုိ႔၊ ၿမိဳ႕ငယ္မွသည္ ၿမိဳႀကီးသုိ႔ ပ်ံ႕ႏွံ႔လာ၏။ ၿမိဳ႕ႀကီးမွသည္ မင္းေနျပည္ေတာ္တုိင္ေအာင္ ေပါက္ ၾကားလာ၏။ ဤသုိ႔ျဖင့္ လယ္သမားတုိ႔ထံမွ ေပါက္ဖြားလာေသာ မီးစေလး တစ္ပြင့္သည္ ျပည္လုံးကၽြတ္တုိင္ေအာင္ ေသာေသာညံ၍ တစ္စတစ္စ ကူးဆက္ကာ ေလာင္ၿမိဳက္လာခဲ့၏။

ျဖစ္ထုိက္ပါေပ၏။ မိဘ,ေဆြမ်ိဳး, အုပ္ခ်ဳပ္သူ လူတန္းစား ဤသူတုိ႔သည္ ဆက္စပ္ေနၾကသည္မဟုတ္ပါလား။ ဤသုိ႔ေသာ အသုိင္းအ၀ုိင္းႀကီးတစ္ခုလုံး စုစုစည္းစည္းျဖင့္ တုိက္ပြဲ၀င္ရန္ အသင့္အေန အထားျဖစ္ေနသည္ကို ေလာကီအျမင္ျဖင့္ကား မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ ျပင္းထန္ သည္ဟု ဆုိလုိပါက ဆုိလုိႏုိင္ပါေပ၏။ ဤသည္ကုိပင္ ေသြးသည္ေရထက္ ျပစ္၏ဟု ဆုိထားၾကျခင္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

မည္သုိ႔ဆုိေစကာမူ ေကာလိယႏွင့္ ကပိလ၀တ္ျပည္သူ ျပည္သားတုိ႔အဖုိ႔ ဤေရာဟိဏီျမစ္ေရကုိသာ စစ္မွန္ေသာ အားကုိးအားထားမႈကို အျပဳခံႏုိင္ေသာ အရာမ်ားဟု နားလည္လက္ခံထားၾက၏။ သုိ႔အတြက္ေၾကာင့္လည္း ဤျမစ္ေရ အတြက္ ျငင္းခုံရန္ ၀န္မေလးၾက။ တုိက္ခုိက္ရန္ မတြန္႔ဆုတ္ၾက။ ေနာက္ဆုံး အေနႏွင့္ အသက္ကုိစေတးရန္ပင္ သူတုိ႔ဘ၀ကုိ စြန္႔လႊတ္ထားၿပီး ျဖစ္ၾက၏။ ``အမုန္းတရားျဖင့္ အမုန္းတရားကုိ မၿငိမ္းေအးႏုိင္။ ေအးခ်မ္းမႈျဖင့္သာလ်င္ မၿငိမ္းခ်မ္းမႈကို ေအးျမေစႏုိင္၏´´ဟု ေကာလိယႏွင့္ကပိလ၀တ္ ျပည္သူျပည္ သားတုိ႔ နားမလည္ၾက။ လက္မခံလုိၾက။

ဘုရားရွင္တို႔မည္သည္ ေန႔စဥ္ မိုးေသာက္ေသာအခါ ကယ္ခၽြတ္ရမည့္ သတၱ၀ါတို႔အတြက္ သတၱေလာကကို ၾကည့္ၿမဲ ျဖစ္၏။ ထို႔အခါ ကၽြတ္ထိုက္ ေသာသတၱ၀ါတို႔သည္ ဗုဒၶ၏ ဉာဏ္ကြန္ယက္အတြင္း လာ၍ထင္ၿမဲ ျဖစ္၏။ ဤယေန႔ မိုးေသာက္၌လည္း ဗုဒၶသည္ ျပဳေနၾကအတိုင္း သတၱေလာကကို ၾကည့္႐ူေတာ္မူခဲ့၏။ ထိုအခါ ကပိလ၀တ္ျပည္သား မိမိ၏ ေဆြေတာ္မ်ဳိးေတာ္ မ်ားႏွင့္တကြ ေကာလိယျပည္သားတို႔၏ ျဖစ္လတၱံေသာ စစ္မီးကို မိမိ၏ ဉာဏ္ကြန္ယက္အတြင္း လာ၍ ထင္ခဲ့၏။ ဤမီးကို ၿငိမ္းႏိုင္ မၿငိမ္းႏိုင္ ဆက္လက္၍ ဆင္ျခင္သည့္အခါမွာေတာ့ ၿငိမ္းသတ္ႏိုင္မည့္အေရးႏွင့္ ေနာက္ဆက္တြဲ ေကာင္းက်ဳိးတို႔ကိုပါ ျမင္ေတာ္မူခဲ့ေပ၏။

ထို႔ေၾကာင့္ ထိုေန႔ ညေနခ်မ္းအခါမွာ တစ္ပါးတည္း ေက်ာင္းေတာ္မွ ထြက္ေတာ္မူ၍ ႏွစ္ျပည္ေထာင္ စစ္သည္တို႔၏အၾကား ေကာင္ကင္ယံမွာ ထက္၀ယ္ဖြဲေခြ တည္ေနေတာ္မူ၏။ ထိုႏွင့္တစ္ဆက္တည္းျဖင့္ ၀န္းက်င္တစ္ခုလုံး အမိုက္တိုက္ကို ျဖစ္ေစၿပီး ေရာင္ျခည္ေတာ္မ်ား ကြန္ျမဴးေစလ်က္ ကိုယ္ထင္ရွား ျပေတာ္မႈခဲ့၏။

ယင္းအခုိက္ တခဏခ်င္းအတြင္းမွာပင္ အျဖစ္အပ်က္တို႔သည္ ေျပာင္း ျပန္္ျဖစ္ကုန္၏။ ႏွစ္ဖက္္စစ္သည္တို႔၏ လက္နက္တို႔သည္ ေျမေပၚသို႔ ၀ပ္ဆင္းကုန္၏။ စစ္သည္စစ္သားတို႔၏ အသံတို႔သည္ တိတ္ဆိတ္ကုန္၏။ လႈပ္ရွားမႈမွန္သမွ်တို႔သည္ ရပ္တ့ံကုန္၏။ ၀န္းက်င္တစ္ခုလုံးသည္ အပ္က်သံပင္ မၾကားရေတာ့။ မွန္၏။ ႏွစ္ျပည္ေထာင္သားတို႔သည္ အမိုက္တိုက္ကို ၿဖိဳခြင္း လာေသာ သဗၺညဴတဉာဏ္ရွင္ကို ေတြ႔ျမင္ရေသာအခါမွာေတာ့ သူတို႔၏ ပူေလာင္မႈမ်ားသည္ တဒဂၤၿငိမ္းေအးကုန္၏။ ဆာေလာင္မႈမ်ားသည္ ပစၥဳပၸန္ အခိုက္အတန္႔၌ သူတို႔၏သႏၱာန္မွ ကင္းေ၀းကုန္၏။ အမိုက္ေမွာင္ ဖုံးလႊမ္း ေနေသာ အသိဉာဏ္တို႔သည္ တခဏအတြင္း လင္းလက္ကုန္၏။ သို႔ဆိုလ်င္ သူတို႔သည္ ေရာင္ျခည္သမ္းလာေသာ အျငိမ္းဓာတ္၏ေအာက္သို႔ ေရာက္ရွိေန ၿပီျဖစ္၏။

ေရာင္ျခည္သမ္းလာေသာ ထိုအျငိမ္းဓာတ္သည္ပင္ သူတို႔အား ေအးျမ မႈကို ေပးလ်င္၊ မြတ္သိပ္မႈကို ေျပေစလ်င္ ေရာင္ျခည္သမ္းလာေသာ ထိုအျငိမ္း ဓာတ္၏ ဖန္တီးရွင္သည္ ပူေလာင္မႈ မရွိသူ၊ ဆာေလာင္မႈမွ ကင္းသူ၊ အလင္း ကိုရသူသာ ျဖစ္ရမည္ျဖစ္၏။ သို႔မွသာ ယင္းမွျဖာက်လာေသာ အျငိမ္း ဓာတ္တို႔သည္လည္း ေအးျမမည္္ျဖစ္၏။

ေဒသနာေတာ္မ်ား၌ ဆိုထားေသာ `‘မိမိကိုယ္တိုင္ ပထမဦးစြာ အၿငိမ္းဓာတ္ကို ရၿပီးသူ ျဖစ္ရမည္။ မိမိကိုယ္တိုင္ အၿငိမ္းဓာတ္ကို ရၿပီးမွသာ တစ္ပါးသူတို႔အား အၿငိမ္းဓာတ္ကို ေပးရမည္။´´ ဟူေသာ စကားသည္ အထက္ပါ အျငိမ္းဓာတ္ပုိင္ရွင္အား ေထာက္ခံလ်က္ ရွိေပ၏။ ဤ၌ သူတို႔ထံသို႔ က်ေရာက္လာေသာ အျငိမ္းဓာတ္ ဖန္တီးရွင္သည္ ေလာကသုံးပါးမွာ ေအးျမမႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေျပာရန္မရွိ။ ေအးျမ ေသာပုဂၢဳိလ္တုိ႔ တြင္ အေအးျမဆုံးေသာပုဂၢဳိလ္သာျဖစ္၏။ ဆာေလာင္မႈ ကင္းသည္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေျပာရန္အေၾကာင္းမရွိ။ ဆာေလာင္မႈ ကင္းေသာာပုဂၢိဳလ္တို႔တြင္ ဆာေလာင္မႈ အကင္းဆုံးေသာ ပုဂၢိဳလ္သာ ျဖစ္၏။ ထို႔အတူ ၾကည္လင္ျခင္းႏွင့္ ဆက္စပ္၍ သိရန္မလို။ ၾကည္လင္းပါသည္ဟုဆိုေသာ ပုဂၢိဳလ္တို႔တြင္ အၾကည္လင္းဆုံးေသာ ပုဂၢိဳလ္သာ ျဖစ္ေလ၏။ သို႔အတြက္ေၾကာင့္လည္း သူတို႔သည္ စစ္မွန္ေသာ ေရာင္ျခည္သမ္းလာသည့္ အျငိမ္းဓာတ္၏ေအာက္၌ စစ္မွန္ေသာ အျငိမ္းဓာတ္၏ ေအးျမမႈကို ရရွိေနျခင္းျဖစ္ေပ၏။

ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ ဗုဒၶျမတ္စြာသည္ ေကာင္းကင္မွ သက္ဆင္းကာ သဲစု၌ ခင္းအပ္ေသာ ျမင့္ျမတ္ေသာေနရာ၌ သီးတင္းသုံးေတာ္မူလာ၏။ ယင္းသို႔ သီးတင္းသုံးေတာ္မူၿပီး ေနာက္၀ယ္ ႏွစ္ျပည္ေထာင္သားတို႔အား…….

- အဘယ္ကုိ မီွ၍ ခုိက္ရန္ျဖစ္ၾကကုန္သနည္း?
ေရကုိမွီ၍ ခုိက္ရန္ျဖစ္ၾကပါကုန္၏။
- ေရသည္အဘယ္မွ်ေလာက္ အဖုိးထုိက္ပါသနည္း?
နည္းေသာအဖုိးထုိက္ပါ၏။
- ေျမသည္ အဘယ္မွ် အဖုိးထုိက္ပါသနည္း?
ေျမသည္ အဖုိးအတုိင္းမသိ ထုိက္ပါ၏။
- မင္းတုိ႔သည္ အဖုိးအဘယ္မွ် ထုိက္ကုန္သနည္း?
မင္းတုိ႔သည္ကား အဖုိးအတုိင္းမသိ ထုိက္တန္ပါကုန္၏။
- အဘယ္ေၾကာင့္ အဖုိးမထုိက္ေသာေရကုိ အမွီျပဳ၍ အဖုိးမ်ားစြာထုိက္ေသာ မင္းတုိ႔ကုိ ဖ်က္ဆီးကုန္ဘိသနည္း။ ခုိက္ရန္ျဖစ္ျခင္း၌ စိတ္ခ်မ္းသာျခင္းမည္သည္ မရွိ-ဟု အေမးအေျဖမ်ား ျပဳေတာ္မူလ်က္ မိန္႔ၾကားေတာ္မူခဲ့ပါ၏။

သုိ႔ျဖင့္ ျမတ္ဗုဒၶသည္ ေလာက၌ တန္ဖုိးရွိပါသည္ဟုဆုိေသာ အရာ တုိ႔တြင္္ လူဘ၀၏အသက္ရွင္ေနထုိင္ခြင့္ရရွိမႈသည္ မည္သည့္တန္ဖုိးႏွင့္မွ် ႏႈိင္းယွဥ္၍မရႏုိင္ေၾကာင္းကုိ အေမးအေျဖ အဆင့္အဆင့္ျဖင့္ လူသား၏တန္ဖုိး ကုိ ျမွင့္တင္ခဲ့ပါ၏။
ထုိ႔ေနာက္ ဆက္လက္ကာျဖင့္----

ယံ ပုေဗၺ တံ ၀ိေသာေဓတိ၊ ပစၧာ ေတ မာဟု ကိဥၥနံ၊
မေဇၥ် ေနာ ဂေဟႆတိ၊ ဥပသေႏၱာ စရိႆတိ။

အုိ-- ခုိက္ရန္ျဖစ္ေနၾကသူအေပါင္းတုိ႔--
ေရွးကျဖစ္ခဲ့ၾကျပီးေသာ အခ်င္းခ်င္းခုိ္က္ရန္ျဖစ္ပြါးမႈမ်ားကုိ သင္ပုန္းေခ်ျပီး ျဖစ္ၾကမယ္ ဆုိလွ်င္---
ေနာင္ျဖစ္ေသာအနာဂတ္ကာလမွာ အခ်င္းခ်င္းခုိက္ရန္ ျဖစ္ပြါးမႈမ်ားကုိ အသစ္တစ္ဖန္ျပန္လည္၍ မျဖစ္ပြြါးေစၾကဘူး ဆုိလွ်င္--
ယခုမ်က္ေမွာက္ ပစၥဳပန္အခ်ိန္မွာလည္း အခ်င္းခ်င္းခုိက္ရန္ ျဖစ္ပြြါးမႈမ်ားကုိ လက္သင့္မခံ ပယ္လွန္ေရွာင္ရွာၾကမယ္ ဆုိလွ်င္---
သင္တုိ႔သည္ ျငိမ္းခ်မ္းစြာျဖင့္ က်င္လည္က်က္စား သြားလာေနထုိင္ၾကရ ေပလိမ့္မည္ -
ဟု မိန္႔ေတာ္မူျပန္ပါ၏။

ေကာလိယႏွင့္ကပိလ၀တ္တုိ႔ တာစူးေနေသာအရာကား စစ္မီးလ်ံ တုိ႔တည္း။စစ္မီးလ်ံတုိ႔သည္ ေရကုိအေၾကာင္းျပဳ၍ျဖစ္ေပၚလာခဲ့၏။ သုိ႔ေသာ္ ဤအခါမွာေတာ့ ေရသည္အဓိကမဟုတ္ေတာ့။ မိမိ၏အတၱ, မိမိ၏မိသားစု, မိမိ၏ေဆြးမ်ိဳး, မိိမိ၏အုပ္ခ်ဳပ္သူ, မိမိ၏တုိင္းသူျပည္သား, မိမိတုိ႔၏နယ္ပယ္ ေဒသ ဤအရာတုိ႔သည္ ေရာဟိဏီျမစ္ေရအေပၚ ဖုံးအုပ္သြားေတာ့၏။ေရသည္ ဤအရာတုိ႔၏ ဖုံးကြယ္မႈေအာက္၌ ေပ်ာက္ကြယ္လုမတတ္ ျဖစ္သြားေတာ့၏။

ျမတ္ဗုဒၶ၏ ဤမိန္႔ေတာ္မူခ်က္၏ ေနာက္၌ကား ႏွစ္ျပည္ေထာင္သားတုိ႔သည္ အားကုိးထုိက္အေလးထားထုိက္ေသာအရာကုိ ေတြ႔ျမင္လာခဲ့၏။ အျငိမ္းဓာတ္ အစစ္အမွန္တုိ႔၏ သေဘာသဘာ၀ကို ရွာေတြ႕ခဲ့၏။ အျငိမ္းဓာတ္ပုိင္ရွင္တုိ႔၌ ရွိသင့္ရွိထုိက္သည့္ အေနအထားတုိ႔ကုိ နားလည္လာခဲ့၏။

မွန္၏။ ေအးျမျခင္း၊ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္း၊ မပူေလာင္ျခင္း၊ မဆာေလာင္ျခင္း၊ စင္ၾကယ္ျခင္း၊ ျမင့္ျမတ္ျခင္း ဤသည္တုိ႔သည္ စစ္မွန္ေသာ အျငိမ္းဓာတ္မွ ရရွိလာေသာ အက်ိဳးေက်းဇူးမ်ားသာျဖစ္၏။ ေလာက၌ ဤအျငိမ္းဓာတ္မ်ိဳးကို ေပးႏုိင္၊ ေ၀ွငွႏုိင္သူမွာလည္း သူကုိယ္တုိင္သည္ အစဥ္ ေအးျမေနသူျဖစ္၏။ ၿငိမ္းခ်မ္းေနသူျဖစ္၏။ ပူေလာင္မႈတုိ႔ စုိးစဥ္းမွ် မရွိသူ ျဖစ္၏။ မြတ္သိပ္မႈတုိ႔မွ ထာ၀ရ ကင္းသူျဖစ္၏။ ညစ္ႏြမ္းမႈတုိ႔မွ အမွန္တကယ္ သန္႔စင္ၿပီးသူ ျဖစ္၏။ သုိ႔ျဖစ္၍ အျငိမ္းဓာတ္တုိ႔၏သဘာ၀ႏွင့္ အျငိမ္းဓာတ္ပုိင္ရွင္သည္ တစ္ထပ္ တည္း တစ္သားတည္း ျဖစ္ေနရမည္ျဖစ္၏။

သုိ႔ဆုိပါက ေဖာ္ျပပါ အခ်က္မ်ားႏွင့္ ညီညြတ္ျပည့္စုံေနသူမွာ ေလာက၌…..မွတစ္ပါး အျခားမရွိေခ်။ ထုိသူကား ေလာကသားတုိ႔၏ အႏႈိင္းမဲ့ေက်းဇူးရွင္ ျမတ္ဗုဒၶပင္တည္း။

ဤသုိ႔ဆုိလွ်င္ မိမိ၏ရြာ၊ မိမိ၏ၿမိဳ႕၊ မိမိ၏တုိင္းႏုိင္ငံ၊ မိမိတို႔၏ကမၻာၾကီးအား ေအးခ်မ္းမႈကို ေပးႏုိင္ရန္ ႀကိဳးစား အေျဖရွာေနၾကေသာ ပုဂၢိဳလ္တုိ႔အတြက္၊ သုိ႔မဟုတ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကုိ တည္ေဆာက္လုိေသာ ပုဂၢိဳလ္တုိ႔အတြက္၊ ထုိ႔ထက္ တစ္ဆင့္တက္၍ ဆုိရပါမူ စစ္မွန္ေသာ အျငိမ္းဓာတ္ကို ေပးေ၀လုိသူတုိ႔အတြက္ တစ္ခုေသာ အတုိင္းအတာအထိ …………

ထုိ႔ေနာက္မွာေတာ့ ေကာလိယႏွင့္ကပိလ၀တ္ျပည္ၾကားရွိ ေရာဟိဏီျမစ္သည္ ေသြးစီးေသာေရတုိ႔မဟုတ္ဘဲ ပကတိၾကည္လင္ ေအးျမေသာ ေရတုိ႔ျဖင့္ တသြင္သြင္စီးဆင္းလ်က္ ……………….။ ။

AJANTA CAVES

Ajanta lies at a distance of 100 kilometers from Aurangabad in the heart of the Deccan plateau- the oldest land mass in the India subcontinent. The spot is secluded and the marvelous caves have been excavated on a perpendicular rock face rising up from the curving Waghora river, hidden from public view by a thick jungle.
A vast majority of the 1,200 odd rock-cut temples in India are located in the western part of peninsular India. This concentration of temples is explained both by the ancient trade routes as well as by the availability of basaltic trap rock suitable for craving. Interestingly, rock architecture began not in western India but in the eastern region. Emperor Ashok (270-230 BC), the greatest of the Mauryas, was the first to commission their excavation. The earliest caves were scooped out in the Barabar hills near Gaya and gifted to Ajivika and Jaina saints. The activity was taken up in western India around the second century BC. The first phase continued up to the second century AD and represents the exertions of the patrons of Hinayana (the early school of Buddhism which charted the lesser career to salvation). Buddha, the great master, is represented during this period with a symbol- a stupa (literally, burial mound), an umbrella, an empty throne , the Bodhi tree or the sandals.
From the second to the sixth century AD, adherents of Mahayana (the later school of Buddhism, also called the Greater Vechicle) patronized this work. The Buddha could now be shown in a human form and it is this period that Ajanta celebrates so gloriously. The Hindus took to building cave temples in the early sixth century AD at Jogeshwari near Bombay, and at the port city of Elephanta, later shifting to Ellora. The Jainas followed in their wake in the ninth century AD. After flourishing for over a thousand years, this art form lost its popularity, perhaps with the advent of structural temples.
Although the caves at Ajanta were dug out over a period of six centuries, most of those representing the Mahayana phase-those decorated more lavishly and with a profusion of human figures-were excavated between circa 465 AD and 500 AD. In fact, most of this was accomplished during the reign of a single Vakataka king, Harishena (AD 460-478). He is the one referred to as the ‘moon among princes’ in the inscription found in cave 17 at Ajanta. The Vakatakas were a Brahmin dynasty whose main branch had established a matrimonial alliance with the imperial Guptas (4th- 6th century AD). Ajanta, however, is the achievement of the Bassim branch which had begun to outshine the main line by the fifth century AD. Although the king himself was not a Buddhist, many of his ministers and rich merchants were followers of Buddhism.
He himself seems to have been more than merely tolerant, in fact much inclined and sympathetic to the new faith which had by now ceased to be severely ascetic. Another inscription at Ajanta refers to the cave residences of the monks ‘affording enjoyment of well known comforts in all seasons’.